برخی از گناهان بخشوده نمی شوند مگر در عرفات.

ای حسین، ...
دشت از نام تو عرفان دارد.
و شب، از یاد تو عطرآگین است.
آسمان، رنگ خدایی دارد.
و تو گویی به زمین نزدیک است.
ای حسین، ...
ای زلال ایمان،
مرد عرفان و سلاح!
در دعای عرفه،
تو چه خواندی، تو چه گفتی، کامروز
زیر هر خیمه گرم
یا که در سایه هر سنگ بزرگ
یا که در دامن کوه
حاجیان گریاناند؟
با تو در نغمه و در زمزمه‌اند؟

نیایش در روز عرفه:
خداوند مهربان با عنایت بی چونش گام های ما را به عرفات می رساند. در نقطه ای از این صحرای ملکوتی شخصی در دامنه ی کوهی به حالت نیایش درآمده، دل در ملکوت، دست ها به سمت آسمان، چشم به آفاق بیکران، گاهی تبسمی از ابتهاج بر لبانش، گاهی دانه هایی از اشک شوق در چشمانش. این شخص سالک راه حق و عاشق راستین حسیبن بن علی (ع) است. در آخرین ساعات روز عرفه در عرفات، آن حضرت با جمعی از خاندان و فرزندان شیعیان از چادر بیرون آمدند و با نهایت خضوع و خشوع در طرف چپ کوه ایستادند. روی مبارک را به طرف کعبه گردانیده و دست را تا مقابل رو برداشتند و شروع به خواندن دعای عرفه کردند. امام حسین (ع) در این نیایش راه های اتصال به اشعه ملکوتی را در ارتباطات چهارگونه " ارتباط انسان، خویشتن، خدا، جهان هستی" و هم نوع خود را برای بشریت بیان می کند. او در این نیایش زیبا به اضافه شکوفایی وصال از عالم اعلای ربوبی می گیرد و به این موجودات که در عین خاک نشینی می توانند با عالم پاک از ماده و مادیات ارتباط برقرار کنند تحویل می دهد. او در عین حال با این نیایش منطقی ترین و واقعی ترین رابطه ی انسان با خداوند مهربان را توضیح می دهد.

باز هم عرفه رسید... و عرفه در کربلا و بین الحرمین ؛ صحن و سرای ارباب؛ دعای عرفه و ... . در طول زمزمه ی دعای زیبای عرفه، ناباورانه مُدام سر را به راست و چپ می چرخانم... راست: گنبد طلای ارباب با آن پرچم سرخ و چپ: گنبد و گلدسته ی علمدار که حرمش نیز رو به حرم ارباب ایستاده و ادب به جا می آورد.
آقاجان!
امشب و فردا، هر کجا هستی، دعایمان کن....

التماس دعای فراوان از یکایک شما دوستان عزیز
صلواتی نذر شادی روح شهدایی که عرفه شان در کربلای ایران بود.